Wagenziekte
Ik heb er al last van sinds ik me kan herinneren, tijdens al die vakantieritjes richting Frankrijk, België, Duitsland en Oostenrijk. Het moment dat we Haarlem uit waren en op de snelweg terecht kwamen kwam het plastic zakje tevoorschijn, dit is in het begin ook wel eens zonder zakje geweest, maar daar waren m’n ouders snel van genezen. Nadat ik, meestal tussen Amsterdam en Rotterdam dit zakje vol had geblaft ging het meestal wel weer. Vervelende was wel dat wanneer ik me dan vervolgens weer verveelde, de GAME-BOY of een Donald Duckie tevoorschijn kwamen en vrij direct erna ook een nieuw plastic zakje.
Na veel irritaties, gereinigde auto’s, volle plastic zakjes en bus 3 van Haarlem station naar noord die compleet vervangen moest worden, zou ik wel eens willen weten wat nou de reden is van deze heftige misselijkheid. Na ongegronde verhalen over het evenwichtsorgaan dat hoge snelheden zonder beenbeweging niet heel relaxed vindt en de maag met eenzelfde probleem, vond ik in verschillende wetenschappelijke artikelen hetzelfde antwoord.
Hiervoor is het belangrijk een verschil te maken tussen het ‘reptile brain’ en het ‘mammal brain’. Het reptile brain, oftewel het primitieve brein doet hetzelfde als toen we (erg lang geleden) nog reptielen waren, vooral zorgen dat we blijven bestaan dus. Het mammal brain, ofwel het nieuwere deel van het brein (neo-cortex), zorgt voor onderdelen als bewustzijn, aandacht, perceptie en redeneren. Verder belangrijk is dat deze twee hersendelen communiceren maar wel zelfstandige delen zijn en is het reptielenbrein het beperkte en eigenwijze broertje van de neo-cortex.
Wat er bij de wagenziekte gebeurt is dat we op ons op hoge snelheid verplaatsen terwijl we ons in een zitpositie bevinden. Ofwel we bewegen op behoorlijk hoge snelheid maar we krijgen geen signaal vanuit onze benen door dat we rennen. De neo-cortex kan dit aan de hand van redenatie, perceptie en aandacht tot redelijk normaal proces herleiden. Het probleem zit hem dan ook bij het primitievere brein, dit kan niet verklaren waarom we deze snelheid aannemen maar onze benen in stille positie zijn. Er is voor de ‘reptile brain’ dan maar een verklaring voor dit interne probleem; gif. En voor gif is maar een enkele methode van verwerking, vomeren (of overgeven).
Met deze kennis was ik dit weekend met de trein richting Antwerpen, maar net zoals dat het ‘mammal brain’ het primitievere brein niet kan overtuigen, kon ook dat ik niet. Al was er ditmaal geen plastic zakje nodig.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!